Toernooi 2008

'Ongeorganiseerde bende' is de charme van Go

door Johan van Leeuwen

APELDOORN - De zaal in het Apeldoornse denksportcentum aan de Dubbelbeek is stil. Maar niet muisstil. Het overheersende geluid tijdens het Go-toernooi klinkt alsof je over een lang grindpad naar een afgelegen huis loopt. Het is het geluid van handen die door een plastic bakje vol met zwarte of witte steentjes grissen. Die steentjes moeten spelers van de Oosterse denksport zo slim mogelijk op een bord zien te plaatsen, met als doel de tegenstander te omsingelen en het speelbord voor een zo groot mogelijk deel te domineren.

De zaal zit vol met enkele opvallende verschijningen, die lijken te horen bij een denksport. Een karakteristieke kale man met een lange grijze baard valt op. Sommige spelers krijgen zichtbaar iets te weinig daglicht.

Andere deelnemers zouden op basis van hun uiterlijk minder snel aan de eeuwenoude denksport worden gekoppeld. Robbert van der Gugten bijvoorbeeld. Hij is 15 jaar, draagt zijn haar in kuif en kleedt zich trendy. Hij speelt pas een half jaar Go. "Een vriend van mij en zijn vader speelden het regelmatig thuis, en ik houd wel van spelletjes dus ben ik een keer meegegaan." Inmiddels traint hij wekelijks in Apeldoorn. En werkt hij af en toe een toernooitje af. "Het is een verrassend leuk spel. Elke partij is compleet anders. Ik vind het helemaal niet erg om mijn vrije zondag er met dit mooie weer aan op te offeren."

Met zijn ervaring van een half jaar doet Van der Gugten uiteraard niet mee om de ereprijzen. "Het verschil met de top is nog heel groot", weet hij. Hij wijst naar bord 1, waar op dat moment de sleutelpartij in het toernooi bezig is.

De Kasparov en Karpov van het Apeldoornse Go-toernooi strijden op dat bord. Rudi Verhagen eindigde bij de tien eerdere edities van het toernooi altijd bij de eerste drie, en won zeven keer. Vorig jaar werd hij echter onttroond door Willemkoen Pomstra. Het onderlinge duel is cruciaal voor de Enschedeër in zijn jacht naar eerherstel. De twee zitten ontspannen tegenover elkaar. Af en toe praten ze wat. "Maar dat is meer psychologische oorlogsvoering", lacht Verhagen achteraf.

Steeds meer spelers die hun eigen partij hebben afgerond komen kijken rondom het eerste bord. Een geplaatst steentje wordt soms met wat geroezemoes ontvangen, totaal onbegrijpelijk voor de leek. Uiteindelijk is de tijd om en worden de stenen geteld. Verhagen, die het spel dertig jaar geleden op een school-goclub in Eindhoven heeft geleerd, blijkt het net iets beter te hebben gedaan. "Als wij tegen elkaar spelen maken we ongeveer evenveel kans."

Een aantal partijen is nog bezig, maar iedereen is druk aan het napraten over de eigen wedstrijd. De gesprekken overstemmen de ritselende steentjes. Verhagen: "Een schaker die binnenloopt zal dit waarschijnlijk een ongeorganiseerde bende vinden. Maar ik vind het juist de charme van het spel."